Na wystawie zaprezentowane zostaną prace 26 artystek i artystów z regionu Europy Środkowo-Wschodniej oraz z pogranicza z Azją, będą to: AntiGonna (Ukraina), A.R.Ch. (Białoruś), Mirosław Bałka (Polska), Yevgenia Belorusets (Ukraina), Rafał Bujnowski (Polska), Hubert Czerepok (Polska), Anna Daučíková (Słowacja), Zhanna Gladko (Białoruś), Kote Jincharadze (Gruzja), Nikita Kadan (Ukraina), Zhanna Kadyrova (Ukraina), Aleksei Kazantsev (Białoruś), Alina Kleytman (Ukraina), Dana Kosmina (Ukraina), Tamar Nadiradze (Gruzja), Marina Naprushkina (Białoruś), Ara Petrosyan (Armenia), Agnieszka Polska (Polska), Vlada Ralko (Ukraina), Guia Rigvava (Gruzja), Sergey Shabohin (Białoruś, Polska), Guram Tsibakhashvili (Gruzja), Alesia Zhitkevich (Białoruś), Natalia Vatsadze & Ekaterine Ketsbaia (Gruzja), Paweł Żukowski

Zespół kuratorski: Nikita Kadan (Ukraina), Sergey Shabohin (Białoruś, Polska), Monika Szewczyk (Polska), Natalia Vatsadze (Gruzja), Eliza Urwanowicz-Rojecka (Polska).

Termin: 21 sierpnia – 18 października 2020, wernisaż:  21.08.2020 / 18:00

oprowadzanie i dyskusja: 22.08.2020 / 11:00

pozostałe dni: 12:00-18:00

 

Wystawa „Strach” ma na celu analizę tytułowego fenomenu, który jest współcześnie  wszechobecny na poziomie lokalnym, regionalnym i globalnym. Wydawałoby się, że dzięki postępowi nauki i rozwojowi nowych technologii wzrasta nasze poczucie bezpieczeństwa, zwiększają się możliwości oceny ryzyka i zagrożeń oraz skuteczność radzenia sobie z nimi. Dlaczego zatem coraz częściej mówimy o tzw. „kulturze strachu”, dlaczego strach stał się nieodłączną częścią naszego codziennego życia i zawładnął wyobraźnią społeczną?

Zagrożenia teoretyczne i zagrożenia realne czasem są zbieżne, ale bywa też, że się rozmijają. Niekiedy są raczej odległe niż bezpośrednie, jednak m.in. za sprawą mediów mogą się nam wydawać znajome. Jaki mają wpływ na treść strachu, jego formę, poziom radykalności i sposoby jego wyrażania? Czy strach działa paraliżująco, czy może mobilizuje do działania? Czy ewentualne reakcje na strach mają podłoże emocjonalne, czy racjonalne?

Predyspozycje psychiczne, płeć, wiek, klasa społeczna, wykształcenie i wychowanie, religia i wiara, a także indywidualne doświadczenie i normy społeczne mogą decydować o tym, czego się boimy bądź jak reagujemy na strach. Jakie inne czynniki i procesy mają wpływ na występowanie strachu i reakcje na niego? Czy za istotne dla tego zjawiska powinniśmy uznać próby oceny rzeczywistości współczesnej, czy może postrzeganie lub ocenę przeszłości lub przewidywania dotyczące przyszłości?

Atmosfera niepokoju, niepewności, niebezpieczeństwa, nastrój zagrożenia, poczucie nieoczekiwanego, nieprzewidywalnego, zagubienie moralne, klimat braku zaufania, nadmierna reakcja, panika – co i kto ma wpływ na język i symbole „kultury strachu”? Czy wszechobecność strachu w powszechnej debacie publicznej oswaja ten problem, buduje jego świadomość, normalizuje język i symbole potrzebne do interpretacji – czy banalizuje, spłyca i popularyzuje? A może wręcz przeciwnie – prowadzi do jego eskalacji?

Kontrola, regulacja, zarządzanie, wiara w ludzką sprawczość, system wartości – co wpływa na poziom strachu i sposoby radzenia sobie z nim?

Strach coraz częściej kształtuje nasze doświadczenie indywidualne i zbiorowe. Z jednej strony zjawisko to ma charakter globalny. Z drugiej strony warto jednak spojrzeć na nie także przez pryzmat specyfiki regionu i danego kontekstu geograficzno-kulturowego. Czy na formę strachu mają wpływ uwarunkowania historyczno-kulturowe? Czy struktura strachu może mieć związek z budową nowego światowego porządku po upadku komunizmu w regionie Europy Wschodniej i kondycją tzw. krajów postkomunistycznych? Czy rządzi się ona zatem lokalną/glokalną logiką? Czy istnieje jeszcze ktoś nieustraszony? Czy strach jest polityczny? Wystawa szuka odpowiedzi na te pytania w bardzo wrażliwej na otaczającą nas rzeczywistość sferze – w sztuce.

Wystawa skierowana do widzów dorosłych.


grafika: Nikita Kadan, „Pogrom”, 2016-2017, cykl rysunków, węgiel lawowany, papier