Spektakl w formie rytuału ceremonii przejścia, upamiętniający wydarzenia historyczne z czasów zagłady Żydów.

„Nie możesz dodać dni do życia, ale możesz dodać życia do każdego dnia.” Anne-Dauphine Julliand

Kanwą fabuły jest autentyczne wydarzenie, które miało miejsce w Białymstoku. Białostocki Dworzec Fabryczny (dawniej Poleski, pomiędzy ulicą Traugutta a Towarową) był ważnym węzłem komunikacyjnym. W czasach holocaustu trafiło na ten dworzec około 40 tysięcy Polaków żydowskiego pochodzenia. Dworzec był ostatnim miejscem, gdzie jeszcze mogli mieć nadzieję. Bohaterowie spektaklu czekają na pociąg, który ma ich zabrać w miejsce nieznanego przeznaczenia.

Twórcy spektaklu wierzą, że przedstawienie, w którym uczestniczyć będzie także zaangażowana publiczność, przyczyni się do transformacji narodowej traumy i powrotu dusz do domu. Nie bez znaczenia w tym kontekście jest tytuł spektaklu „Curik Ahejm”, oznaczający powrót do domu. To także tytuł specjalnie zaaranżowanej piosenki z tekstem Poli Braun, napisanej w getcie warszawskim.

Ceremonia żałoby umożliwia stworzenie „(…) przestrzeni, gdzie żałoba może się pojawić w każdym wydaniu, potrząsać naszym ciałem, zabrać głos (a najczęściej wiele głosów) i zaprowadzić nas paradoksalnie do lekkości i radości – do życia” – tłumaczy Klara Wojtkowska, autorka książki „Będziemy się za was modlić”. Książka stała się inspiracją dla formy ceremonii żałobnej, pozwalającej na połączenie z historią i przodkami, którzy byli jej częścią. Niektóre kwestie postaci w spektaklu są w dużej mierze cytatami z książki.

Scenariusz powstał na bazie literatury, inspiracją były: ”Pamiętnik” Dawida Szpiro, ”Losy nieopowiedziane” Rafaela Rajznera, „Getto białostockie. Doświadczenie zagłady – Świadectwa literatury życia” Ewy Rogalewskiej, „Śladami” Krzysztofa Micha, ”Walka i zagłada białostockiego ghetta” Szymona Datnera, „Śladami Twoich stóp” Kamilli Przychodzień.

Spektakl to portret wyobrażony faktów i fikcji. Formą dramatyczną jest tu ironia w strukturze dramatu. Taką formę przekazu mają np. filmy „Dyktator” (1940), „Producenci” (1967, 2005), „Bękarty wojny” (2009) czy „Jojo Rabbit”. Jak pisze Sławomir Buryła w książce „Opisać Zagładę. Holocaust w twórczości Henryka Grynberga”: „Groteska jest doniosłym komponentem nowej, poholocaustowej teorii tragizmu”.

twórcy: Piotr Znaniecki, „strażnik pamięci” – pomysłodawca wydarzenia, inspirator, tożsamość historyczno-archiwalna; Ida Magdalena Popławska, „dusza przedstawienia” – autorka scenariusza, scenarzystka, reżyserka, aktorka i piosenkarka
obsada: Ida Magdalena Popławska, Ewelina Maria Gawenda, Dariusz Szada-Borzyszkowski, Piotr Znaniecki, Robert Czerski, Rafał Salmanowicz,
Dorota Kujawa, Izabela Brynda, Piotr Tokajuk, Mariusz Nicewicz, Ina Maćkowiak, Nel Orinn Popławska, Noe Popławski
scenografia: Rafał Salmanowicz, Luiza Wojda, Piotr Znaniecki, Monika Sierakowska, Noemi Popławska, Ida Magdalena Popławska